کد مطلب:15098 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:3

گنجینه پرسمان » احكام

*به طور مثال اگر دو نفر با هم مرتكب يك گناه شده باشند اگر يكي از آنها توبه نمود و خداوند گناه او را ببخشد ولي نفر دوم بر گناه خود باقي بماند با توجه به اينكه خداوند و عده داده است كه عيب بنده هاي خود را مي پوشاند آيا براي محاسبه گناه فرد گنا هكار آبروي نفر اول ريخته نمي شود ؟
*اگر امام زمان ناظر به اعمال ما هستند آيا شيطان متوجه تمامي گناهان ما هستند و در اينصورت آيا خداوند وعده نداده است حتي پيامبر نيز از گناه امت خويش آگاه نمي شوند تا آبروي امت ايشان محفوظ بماند ؟

اما ستار العيوب بودن خداوند امري حتمي است و ترديدي در آن نيست و اينكه دو نفر از بندگان خداوند معصيتي را مشتركا انجام دهند و يكي توبه كند و ديگري توبه نكند براي خداوند امر مشكلي نيست كه گنا هكار غير توبه كار را رسوا نكرده و مفتضح كرده و به عقوبت برساند و در عين حال شخص توبه كا ر را رسوا نكرده و ببخشد و وارد بهشت نمايد .
براي توضيح اين مطلب به اين مثال توجه كنيد اگر يك قاضي خود شاهد عمل خلاف دو نفر باشد و به هر دليل بخواهد يكي از دو نفر را محاكمه نمايد آيا مشكلي پيش خواهد آمد ما در مورد خداوند مي گوئيم { فان الشاهد هو الحاكم } يعني: شاهد خود قاضي يا حُكم دهنده است .
مطلب دوم: اينكه در قيامت هيچ كس اجازه و قدرت بر تكلم و شهادت دادن نيست مگر اينكه خود خداوند اجازه فرمايد ( 1)
خلاصه مطلب اينكه اعمال و كردار و نتايج آن چنان روشن است كه هيچ اعتراضي نخواهد داشت و نتيجه توبه از بين رفتن آثار و عكس العمل گناه است كه فرمود:{ التائب من الذنب كمن لاذنب له }.
سؤال دوم :
اعتقاد ما در خصوص ائمه اطهار اينست كه{ اَشهد انك تَشهد و تَسمع كلامي و تَرد سلامي} و مقام شاهد و ناظر بودن علاوه بر پيامبر و ائمه شامل اولياء الله از مؤمنين و شهداي راه حق نيز مي گردد اما مطلبي كه شما اشاره فرموده ايد از دو جهت بايد مورد تامل قرار گيرد.
1- مدرك و سند اين روايت كه تاچه حدي اعتبار و سنديت دارد.
2- بر فرض كه صحيح باشد ناظر بودن و شاهد بودن در حالتي كه مشهود يعني: كسي كه تحت نظارت ا ست متوجه نيست و غفلت دارد ايجاد شرمندگي نمي كند .
لذا مؤمنين واقعي چون غافل نيستند و به اين مطلب توجه دارند چه در ظاهر و چه در خفا سعي مي كنند از گناهان اجتناب نمايند و چنانچه خطائي از آنها صادر شود چه در صورت ظاهر و چه مخفي احساس شرمندگي دارند و در هرصورت اين مطلب مربوط به دنيا ست ولي در آخرت چنين نخواهد بود كه اگر كسي گناهاني را مرتكب شده باشد و اسباب آموزش را فراهم نكرده باشد .
تضميني براي عدم رسوائي وجود ندارد مگر اينكه شامل كساني باشد كه از شفاعت بهره مند شوند و در دريف آمرزيده شدگان قرار گيرد .
پس خلاصه مطلب اينكه در اين دنيا اهلبيت ما را مي بينند ولي ما آنها را نمي بينيم ولي در آخرت ديدن دو طرفي خواهد بود اگر لياقت آن راد اشته باشيم .
بنابر اين ممكن است در آخرت خداوند ما را ببخشد و در صورتي كه مورد بخشش قرار گرفتيم خداوند ما را جلو پيامبر و اهلبيت رسوا نخواهد كرد چون رسوا شدن يك نوع عذاب است و خداوند بنده اي را كه بخشيده باشد عذاب نمي كند.
منابع :
1- سوره نباء آيه 38, {يوم يقوم الروح و الملائكه صفا لايتكلمون الاله الرحمن و قال صوابا}
2- جهت استفاده بيشتر مطالعه تفسير سوره غافر و سوره واقعه توصيه مي شود.